Po publikacji dwóch pierwszych części Koloratki czytelnicy na ręce autora przesłali kilkaset opinii i swoich doświadczeń z zakresu trudnych spraw związanych z Kościołem, których byli świadkami, uczestnikami, a nierzadko i ofiarami. Autor wybrał cztery świadectwa osób, które nie szukają rozgłosu, materialnego zadośćuczynienia i przez to uspokojenia swoich sumień. Ofiary doznanych krzywd pragną, aby ich głos był słyszany przez wielu, bo to daje im nadzieje, że nastąpią konieczne zmiany praw i zarządzeń ustanowionych wszak tylko przez ludzi! W Zaufanej koloratce wyłania się jeszcze jeden obraz, swoisty paradoks, gdyż sprawcy opisywanego zła, tak na prawdę są także ofiarami. Autor pozostawia otwartą sprawę odpowiedzi: kto i co powinien zrobić, aby„konfesjonał krzywd” stał się tylko przykrym wspomnieniem, czymś, co bezpowrotnie odeszło.