Księga Henocha, która w niniejszej rozprawie będzie często określana mianem Corpus Henochicum bądź 1 Hen, to jeden z najważniejszych dokumentów z kręgu tzw. literatury międzytestamentalnej. Chociaż Księga ta ostatecznie nie znalazła się ani w Biblii hebrajskiej, ani w Biblii chrześcijańskiej, to jednak nie można przecenić jej znaczenia dla wielu żydów Drugiej Świątyni oraz pierwszych chrześcijan. J. H. Charlesworth w kilku punktach podsumowuje doniosłość roli Corpus Henochicum. Po pierwsze, jest to druga co do objętości Księga spośród pseudoepigrafów Starego Testamentu. 1 Hen ustępuje rozmiarami jedynie Księdze Jubileuszów. Po drugie, nie jest to jedna Księga, ale zbiór dzieł, które powstawały na przestrzeni trzech wieków przed Chrystusem i dlatego są bezcennym świadectwem ewolucji myśli żydowskiej na krótko przed nadejściem ery chrześcijańskiej. Po trzecie, te dzieła są odzwierciedleniem teologicznej myśli żydowskiej w czasie największego rozkwitu judaizmu okresu Drugiej Świątyni. Po czwarte, chodzi tu o pisma wspólnoty wykształconych żydów, których poglądy nie zgadzały się z głównym nurtem judaizmu, reprezentowanym i zcentralizowanym w Jerozolimie. Po piąte, omawiana Księga jest świadectwem wzrastającego zainteresowania postacią Henocha. Ten patriarcha wcześniej nie był brany pod uwagę jako ktoś, komu można by przypisać jakieś pseudoepigraficzne pisma. Po szóste, treść Księgi jest odzwierciedleniem wierzeń grup żydowskich, żyjących w pobliżu niektórych większych miast lub wsi starożytnej Palestyny. Innymi słowy, nie mamy tu bynajmniej do czynienia z zapiskami jakiejś marginalnej grupy. Prawdopodobnie grupa Henocha żyła w pobliżu Dan i na zachód od góry Hermon. Po siódme, autorzy stojący za Księgą Henocha są jednymi z najbardziej utalentowanych i charakteryzujących się ogromną erudycją umysłów żydowskich judaizmu okresu Drugiej Świątyni. Po ósme, 1 Hen był bardzo ważną Księgą dla pierwszych chrześcijan, o czym świadczy choćby cytat w Liście
Judy (14-15)