Chasydyzm jest w polskim piśmiennictwie zjawiskiem słabo poznanym. Wiąże się to, z niedostępnością źródeł, ograniczeniami językowymi badaczy, a także (zapewne) z powierzchownością zainteresowania tym tematem. Z tego też wynikają braki metodologiczne, a w zasadzie całkowity brak metodologii czytania tekstów chasydzkich. Trudność sprawia też sama forma owych tekstów - często nieporadna i rozwlekła, w której niełatwo rozpoznać pierwotny kształt opowieści. W obliczu takich problemów prekursor współczesnych badań nad chasydyzmem, Martin Buber, zdecydował się "odtworzyć brakującą linię czystej narracji", by na podstawie tych źródeł przedstawić sylwetki wybitnych cadyków.

Ze Wstępu