Warszawskie opowieści koncentrują się wokół dwóch środowisk, które w swoim czasie nadawały ton Warszawie. Od połowy XIX wieku do wybuchu II wojny światowej byli to literaci, a w okresie PRL-u do pisarzy dołączyli jeszcze aktorzy i filmowcy.
Autor oprowadza czytelników po Warszawie, której już nie ma, z sentymentem zagląda do przedwojennych kawiarni, podziwia piękne kamienice, których nie odbudowano, śledzi warszawskie ścieżki pisarzy i poetów, a czasem odkrywa też ich tajemnice, podgląda pracę w redakcjach najważniejszych czasopism literackich tamtej epoki, a potem przenosi czytelników do Warszawy utrwalonej w literaturze młodzieżowej i filmach doby PRL. Zabiera ich też do knajp i spelunek, kawiarni i restauracji, w których śmietanka towarzyska ówczesnej Warszawy kolorowała szarą rzeczywistość.