Dramat Pawła Demirskiego nadaje się do czytania i do wystawiania. Może nawet bardziej do czytania. Czytelnik ma nad widzem tę przewagę, że poznaje całą wieloznaczność tekstu. Demirski nie przypisuje postaciom imion, stwarzając coś w rodzaju tekstowego pejzażu, który w czytaniu przypomina bardziej poezję niż dramat.