„Młodzi pisarze” to pokolenie pisarzy debiutujących w latach 80. i 90. XX wieku, wyznaczające cezurę w historii literatury włoskiej: postmodernistyczny renesans pisarski. Jako dzieci swojej epoki, tworzą literaturę Baumanowskich „kolekcjonerów wrażeń”, spektakle zmysłów, cielesne inscenizacje. W ich prozie wybrzmiewa wyraźnie zdominowany przez słuch kontakt z rzeczywistością – oralność, dźwięk świata. Kryzys potęgi wzroku? Manipulując wizerunkami ciał, obnażając jego słabości, uwikłanie w dyskursy, uprzedmiotowienie, „młodzi pisarze” dotykają pulsujących kulturowo-filozoficznych kwestii współczesności: niewiarygodność doświadczenia wzroku, kruchość logocentryzmu, kryzys antropocentryzmu, świat w typie trans.