Książka przybliża obraz najazdów mongolskich w polskim dziejopisarstwie średniowiecznym. Znaczną jej część stanowi drobiazgowe nakreślenie tła porównawczego, jakim jest wizerunek barbarzyńskiego najeźdźcy w kulturze europejskiej, począwszy od jej biblijno-antycznych korzeni aż do schyłku wieków średnich. Autor omawia nie tylko źródła obszerne, od dawna obecne w nauce, ale też rozsiane w piśmiennictwie średniowiecznej Polski, a dotąd nie badane odpryski wszelkiego rodzaju wyobrażeń i mitów na temat koczowników. Wychodząc od charakterystycznych fraz ku szerszej refleksji historyczno-filologicznej, stara się ukazać miejsce Tartarów w całokształcie życia duchowego ówczesnej Polski.