Celem, jaki postawił sobie autor rozprawy, było ukazanie reformy Ifikratesa jako ostatecznego elementu długotrwałej i niezwykle dynamicznej ewolucji sztuki wojennej starożytnych Greków, której początek sięga wczesnych lat dwudziestych V wieku p.n.e. W zakresie zainteresowań autora znalazły się działania o charakterze militarnym na przestrzeni od wojny peloponeskiej (431–404 p.n.e.) do wojny korynckiej (395–386 p.n.e.). Zasadniczym problemem badawczym było określenie czynników, które wpłynęły na inicjację i przebieg przemian wojskowości greckiej w wymienionym okresie. Autor poddał analizie zachowane źródła antyczne o charakterze literackim oraz materialnym i na tej podstawie odtworzył linię ewolucyjną starogreckiej stuki wojennej, do czasu reformy przeprowadzonej przez ateńskiego stratega Ifikratesa. W rozprawie znalazły się również liczne odniesienia do aspektów pozamilitarnych, których funkcjonowanie uległo zmianie pod wpływem przemian w zakresie sztuki wojennej. Autor w jasny sposób wykazał, iż skokowy model ewolucji wojskowości starożytnych Greków, ukazany na przykładzie kolejnych etapów rozwojowych, wpłynął na zafałszowanie jej obrazu, gdyż w rzeczywistości przemiany te były płynne.