Zmiany warunków społeczno-gospodarczych w erze globalizacji sprawiają, że wiele przedsiębiorstw o zdywersyfikowanej działalności zmienia swoje strategie rozwoju w oparciu o nowe możliwości funkcjonowania w gospodarce o charakterze globalnym. Adaptują się do nowych warunków poprzez m.in. większą elastyczność działalności gospodarczej, wprowadzenie nowych form organizacji produkcji zarządzania przedsiębiorstwami, a także rozproszenie przestrzenne swoich struktur w poszukiwaniu optymalnych miejsc lokalizacji. Często też podejmują ekspansję zagraniczną i poprzez bezpośrednie inwestycje poza granicami kraju macierzystego zakładają swoje filie, oddziały czy wspólne przedsięwzięcia (joint ventures). W efekcie dochodzi do powstawania rozległych organizacji międzynarodowych, o rozbudowanych strukturach korporacyjnych. Tego rodzaju obserwowane zmiany są przejawem zastępowania tradycyjnych układów gospodarczych, opartych na hierarchii fordowskiego modelu produkcji, układach sieciowych układami sieciowymi, o zróżnicowanym zasięgu przestrzennym. Współczesne kierunki badań dotyczące internacjonalizacji i produkcji międzynarodowej ogniskują się na nowej perspektywie zagadnień związanych z organizacją, strategią, specjalizacją wewnątrzkorporacyjną, uczeniem się filii, ich innowacyjnością i są prowadzone głównie na gruncie nauk ekonomicznych oraz nauk o organizacji i zarządzaniu.