Książka "Reporter rzeczywistości. O międzywojennej prozie Jalu Kurka" została poświęcona twórczości prozatorskiej Jalu Kurka, która jest najmniej znaną częścią bogatego dorobku literackiego tego pisarza. Autorka skoncentrowała się na omówieniu sześciu jego powieści wydanych w latach 1926–1939, a obranym przez nią kluczem odczytania tych utworów stał się chwyt reportażowy. Proza Kurka jest przypadkiem szczególnym, co zgodnie odnotowali wszyscy badacze zajmujący się jego utworami (między innymi Elżbieta Cichla-Czarniawska, Wojciech Tomasik, Izabella Adamczewska i Aleksander Wójtowicz). Pisarz wyjątkowo konsekwentnie łączył elementy reportażu z fikcją literacką, dlatego omówienie jego prozy pozwala ukazać interesujące i chwilami zaskakujące aspekty tego charakterystycznego dla beletrystyki międzywojennej procesu.