Książka Justyny Bajdy to studium o charakterze interdyscyplinarnym. Autorka prezentuje w nim twórczość młodopolskich poetów w relacji ze sztuką. Sięga w tym celu do tomików poezji opublikowanych na przełomie XIX i XX wieku. Z analizy zamieszczonych w nich wierszy wyłania się malarsko postrzegany świat i liczne nawiązania do dzieł plastycznych. Potwierdzają to między innymi towarzyszące rozważaniom autorki reprodukcje malarskie oraz utwory poetyckie cytowane niekiedy w całości.
W pracy znalazły się też rozważania na temat „pięknej książki”, będącej przejawem gustów i upodobań do bogatego wzornictwa oraz znamiennej dla Młodej Polski potrzeby „życia w pięknie”. Dużą zaletą książki jest kompleksowe ujęcie tematu, a także klarowność i precyzja opisów relacji literacko-plastycznych.