Jako gatunek niniejszej książki przyjęliśmy monografię problemu, którym jest pytanie, w jakim stopniu neoklasycyzm w liryce polskiej XX wieku był zjawiskiem widocznym, falowo powracającym, stanowił ważny i brakujący głos na temat kondycji moralno-duchowej współczesnego człowieka, był szukaniem pomostów miedzy przeszłością, teraźniejszością i przyszłością, wychodzeniem liryki z awangardowo-egotycznej "złotej klatki", alternatywą dla postmodernizmu, odbudowywaniem tożsamości, także w kontekście tak ważnych u progu XXI stulecia dyskusji nad wspólną Europą, Europą ojczyzn oraz kulturą atlantycką. Ze wstępu

Andrzej Kaliszewski opisał szereg fenomenów liryki polskiej ze względu na występującą w nich neoklasycystyczną dominantę stylową (bądź nawet estetyczną). Skonfrontował ten cykl praktyk poetyckich z neoklasycystyczną myślą programową w metaliterackiej refleksji pisarzy oraz w krytyce postulatywnej i towarzyszącej. W panoramicznym uogólnieniu zarysował kontury neoklasycyzmu XX-wiecznego w Stanach Zjednoczonych, w Europie Zachodniej i w Rosji (). W nawiązaniu do koncepcji "nadprądu" literackiego odsłonił mechanizmy międzygeneracyjego przekazu i logikę rozwojową polskiego neoklasycyzmu. Przemierzył teoretyczne tradycje klasycyzmu aż do antycznych źródeł. Tworzy to konsekwentną, przekonywującą rekonstrukcję XX-wiecznej neoklasyczności polskiej.
Prof. dr hab. Bogusław Dopart