Irlandzkie „szkoły przemysłowe” prowadzone przez Kongregację Braci w Chrystusie pełniły funkcję domów poprawczych dla trudnej młodzieży. W rzeczywistości były zorganizowanymi ośrodkami niewolniczej pracy, gdzie młodzi ludzie stanowili tanią siłę roboczą, padając często ofiarą molestowania seksualnego. Powieścią Nic do gadania i sztuką James X Gerard Mannix Flynn przełamał zmowę milczenia wokół potworności, których doświadczyły tysiące dzieci.

Pisanie tej opowieści przepełniało mnie strachem: wiedziałem, że pewna część irlandzkiego społeczeństwa nie uwierzy, że Bracia w Chrystusie mogli zrobić coś złego. Jeśli zaś idzie o molestowanie seksualne, to nigdzie w Irlandii nie posługiwano się tym pojęciem. Dziwne, zważywszy, że wszyscy wiedzieli o seksualnym wykorzystywaniu dzieci przez sprawujących władzę. Wiedział rząd, wiedziała policja, wiedzieli duchowni i wierni, a jednak nikt nie nazywał rzeczy po imieniu. Bali się własnego wstydu, dlatego konspirowali, by zatuszować prawdę i zaprzeczyć, że coś takiego w ogóle miało miejsce.
Gerard Mannix Flynn