Legendy to najbardziej po ludzku opowiedziana historia. Były niegdyś żywą pamięcią pokoleń. Przechodziły jak rodzinne dziedzictwo z ojca na syna. Jedne miały w sobie ziarno prawdy, inne tylko zwyczajne bajanie, jeszcze inne były ku przestrodze.
Z czasem niektóre z nich traciły swoją wyrazistość, jak echo odbijające się od coraz odleglejszego szczytu, bo na ich miejsce powstawały nowe.

Legendy bieszczadzkie po latach zapomnienia wracają do współczesności, ale już do zupełnie innego kręgu odbiorców. Już nie opowiadane, ale czytane. Otwierają wrota polsko-ruskiego pogranicza. Dopełniają kolorytu tej magicznej krainy biesów, czadów i dusiołków, ale także ludzi niepospolitych.