Książka ujmuje awangardowe i neoawangardowe zjawiska w polskiej literaturze w perspektywie antropologii słowa i zestawia je z najważniejszymi przemianami sztuki plastycznej XX wieku, wywodzącymi się z techniki kolażu. Ta nowoczesna metoda kompozycji dzieła sztuki została ukazana jako nowa forma przedstawiania - odpowiadająca przemianom kulturowym, medialnym i historycznym dwudziestowiecznej rzeczywistości. Kolaż wyraża więc przemiany na poziomie relacji słowa i obrazu (przykład twórczości Stefana Themersona), stosunku do samego języka (pisarstwo Leopolda Buczkowskiego) oraz odniesienia słowa do rzeczywistości (formy prozatorskie Mirona Białoszewskiego). Autorka rozumie tę technikę artystyczną jako źródło współczesnego stanu ekspresji artystycznej, sytuując ją jednocześnie poza paradygmatem postmodernistycznym.