Książka „Kaszubszczyzna. Pedagogicznie o języku i tożsamości” wpisuje się w tradycję gdańskich badań nad kaszubszczyzną i nad doświadczeniami językowymi, społecznymi oraz edukacyjnymi Kaszubów, które – dokładnie tak samo jak doświadczenia innych mniejszości etnicznych i narodowych – są trudne, skomplikowane i po wielekroć waloryzowane dziejami historycznymi, zmianą granic, zmianą państwowości itp.

Książka przedmiotem zainteresowań czyni nie tyle kulturę kaszubską jako to, co bezpośrednio i realnie jest udziałem człowieka i ludzi, ile wiedzę o kulturze kaszubskiej, która wytwarzana jest instytucjonalnie i funkcjonuje jako teoretyczne koncepcje kaszubszczyzny. Te zaś nazwać można teoriami. Dają się one rozpoznać jako dwa konfrontacyjne wobec siebie ujęcia, które nazywam kaszubocentryzmem i polonocentryzmem. Nie uprzedzając szczegółowych treści książki, należy dodać, że jądrem pierwszej jest uznanie autonomii języka kaszubskiego, jądrem drugiej jest uznanie jego zależności od języka polskiego.