Zieliński był wojskowym żyjącym na granicy dwóch epok. Wskazywali na to nieraz pamiętnikarze, zauważając, że Jego autentyczny patriotyzm i prostolinijność pozostawały w pewnej sprzeczności z lojalnością wobec przysięgi złożonej zaborczemu państwu. Ten konflikt sumienia stał się szczególnie wyraźny w latach 1917-1918. Mimo to, w przeciwieństwie do wielu oficerów narodowości polskiej, pochodzących z armii austriackiej, a skierowanych do Legionów, Zieliński cieszył się wielkim zaufaniem.

fragment recenzji dr. hab. Michała Baczkowskiego