Autorki podejmują problematykę filozofii wyobraźni Gastona Bachelarda — tę sferę całości koncepcji, o której rzadko pisze się w naszej literaturze filozoficznej, choć jest to bardzo znaczna część jego twórczości. W książce przedstawione zostają jej aspekty antropologiczne, psychologiczne, związki z koncepcjami obrazu, nieświadomości i archetypu oraz miejsce na tle różnych ujęć funkcji obrazu w jego aktywności psychoterapeutycznej, społecznej, politycznej. Podjęte zostają problemy formowania się obrazu, obrazowości, transcendentalności obrazu, ekspresyjności, mimetyzmu i „mito-logiki polityczności”. Autorki zauważają, że Bachelard zajmuje się głównie znaczeniami obrazów literackich, lecz na ich podstawie tworzy pewne antropologiczno-filozoficzne ujęcie wyobraźni jako podstawowej władzy umysłu człowieka oraz mającej prymarne znaczenie dla całości jego psychiki.