Estetyka zakłócenia nie stara się być wyczerpującą monografią twórczości Hanekego To raczej zestaw analiz i kontekstów, pozwalających uchwycić charakterystyczny dla niego sposób myślenia. Powstała jako owoc subiektywnego spojrzenia, które - otwarcie się do tego przyznaję - obsesyjnie wręcz poszukuje zakłócenia.

W Estetyce zakłócenia wyczulam więc słuch głównie na dysonanse, staram się je wyłowić, poddać analizie w kontekście filmu i umieścić w szerszej panoramie teoretycznej. Heneke nie jest więc bohaterem tej książki. O wiele bardziej jest nim samo zakłócenie, które cierpliwie badam i staram się oświetlić z wielu stron jednocześnie.
Fragment "Wprowadzenia"