Egalitaryzacja szans kształcenia młodzieży jako problem społeczny III Rzeczypospolitej

Kamila Słupska jako precyzyjny badacz nierówności społecznych i ich subiektywnych korelatów pojawiających się w sferze poszczególnych stanów i sytuacji, tj. położenia społecznego wybranych jednostek i grup społecznych w Polsce, nawiązuje do popularnych orientacji egalitarnych, pozostających w kręgu cywilizacji zachodniej, które zaczęły się bardzo wyraziście pojawiać w okresie ekspansji edukacyjnej szkolnictwa
wyższego w Europie, Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, Australii i Nowej Zelandii.

Umasowieniu egalitaryzmu w obrębie szkolnictwa wyższego przyświecają – jak wiemy – trzy podstawowe cele:
Ekonomiczny, tj. wiara i przekonanie, iż rozszerzenie dostępu do szkół wyższych powiększy ogólną wartość ludzkiego/społecznego kapitału. Charakterystyczną cechą tego podejścia, propagującego umasowienie szkolnictwa wyższego, jest łączenie (przekształcanie) inwestycji w kapitał ludzki, stymulujący wzrost ekonomicznej wartości i wydajności pracy.
Tym samym staje się możliwe – w sferze polityki społecznej – ograniczenie tradycyjnej marginalizacji edukacyjnej wśród reprezentantów niektórych środowisk społecznych.
Kolejnym celem staje się: Respektowanie praw jednostek i grup społecznych.
Sprawiedliwość edukacyjna wymaga, aby każdy osobnik dysponował możliwością kształcenia się wedle własnych oczekiwań, aspiracji oraz uzdolnień. Żadna zatem dyskryminacja z racji płci, wieku, pochodzenia społecznego bądź etnicznego, a także statusu materialnego nie powinna mieć racji bytu we współczesnym społeczeństwie postindustrialnym.
I trzeci (ostatni) cel to: Kształtowanie dla/ku demokracji. Zgodnie z tym przekonaniem, zakłada się, iż system edukacyjny powinien dostarczyć wszystkim obywatelom równe szanse przyswajania kultury/dorobku ludzkiej cywilizacji (w tym oczywiście dziedzictwa kulturowego danego narodu). Wiedza ta bowiem przygotowuje
jednostkę do pełnienia roli obywatela demokratycznego społeczeństwa […].
Podjęte przez autorkę przedsięwzięcie powinno ułatwić pedagogom, psychologom czy też socjologom, a także politykom społecznym, podejmowanie w trudnym okresie zmiany społecznej kolejnych nowych prac badawczych i programów rehabilitacji społecznej typu active research, które w wyniku podjętych badań i analiz
uwiarygodniają formułowanie praktycznych wniosków dla odpowiednio wyspecjalizowanych
instytucji społecznych. Są one również ważne i użyteczne w działalności nieformalnych kreatorów zróżnicowanych (w tym również żywiołowych) procesów socjalizacyjno-wychowawczych.