Od początku lat osiemdziesiątych XX wieku tę część pamięci, w której przechowujemy wydarzenia ze swojego życia osobistego, określa się mianem w psychologii nazwą pamięć autobiograficzna. Jest to kronika naszego życia, długi rejestr, do którego się odwołujemy, gdy ktoś nas pyta o pierwsze wspomnienie, o to, jak wyglądał dom naszego dzieciństwa bądź jaką książkę czytaliśmy ostatnio.


Pamięć autobiograficzna posługuje się własnymi, zagadkowymi prawami. Dlaczego nie zawiera prawie nic z okresu przed naszym trzecim bądź czwartym rokiem życia? Dlaczego przeżyte przykrości zawsze zostają zapisane atramentem, którego nie da się wymazać? Dlaczego doznane upokorzenia przez wiele lat zostają zarejestrowane z precyzją godną oficjalnego sprawozdania?