„W indywidualnym dyskursie poetyckim Miłobędzka mierzy się w swych tekstach z kategorią czasowości, ujawniając swój sposób przeżywania, zapisywania i doświadczania fenomenu temporalności, który jednocześnie przekłada się na jej szczególne widzenie świata. Czas będzie zatem w tej pracy najważniejszym kontekstem interpretacyjnym (w którym zostaną umieszczone wybrane utwory poetki), a także kategorią znajdującą się w centrum zainteresowania badawczego. Poniższa publikacja nie ma ambicji monograficznego dzieła (poza obszarem badań pozostawiam teatrologiczne teksty Miłobędzkiej oraz jej twórczość dla dzieci), jest raczej próbą omówienia poezji autorki Anaglifów w kontekście zagadnień temporalnych oraz analizą jej liryki pod kątem, organizującej poetycką rzeczywistość i wyobraźnię, kategorii czasu. Ogólny zamysł książki można ująć następująco: interpretacja dzieł poetyckich Miłobędzkiej poprzez czas i w odniesieniu do zagadnień temporalnych” – przybliża we wstępie Aleksandra Zasępa, autorka Czasu (w) poezji Krystyny Miłobędzkiej.