Wspaniale dwuznaczne słowo „anachronizm” określa twórczość dramatyczną Rymkiewicza. To dramaturgia inteligentnie, przewrotnie, wyrafinowanie i humorystycznie anachroniczna. Nieustalona nowoczesność, z jej lękami i fobiami, z modernistycznym zapatrzeniem w lepszą przyszłość, wydawać się może klasycyzującemu artyście światem naiwnych wmówień. A jednak perspektywa współczesna jest konieczna, by sztuka nie stała się tylko stylizacją, czyli gorszą wersją przeszłości. To współczesność musi odgrywać przeszłość, byśmy mogli zrozumieć dramat i komedię ograniczonej nowoczesnej perspektywy. Ale i przeszłość musi szukać nowoczesnej formy wypowiedzenia, byśmy mogli się dowiedzieć, co z przeszłości nieuchronnie umiera.

Jarosław Marek Rymkiewicz, profesor literaturoznawstwa i wizjoner, uczony eseista i poeta, badacz archiwów i marzyciel, teoretyk neoklasycyzmu i profeta. Zimnym okiem bada przeszłość, natchnionym przeniknąć chce szaleństwo historii. Jego dramaturgia nadal czeka na nieuprzedzonego, twórczego reżysera.