Książka prezentuje życie twórczość i odbiór poety prozaika i dramaturga niemieckiego Maksa Herrmanna 1886-1941 zmarłego na londyńskiej emigracji. Autorka opisuje losy poety urodzonego w katolickiej i górnośląskiej Nysie robiącego karierę w barwnym świecie kabaretów i teatrów Wrocławia, Berlina, Zurychu.
Max Herrmann opowiadał się za humanitarnym ładem nienawidził Hitlera i jego państwa był prawdziwym wypędzonym z raju swojego dzieciństwa swojej kultury w końcu - swojego języka. Jego śpiewne ale jednocześnie głęboko refleksyjne wiersze są świadectwem humanizmu w czasach pogardy miłości w epoce nienawiści wolności w erze zniewolenia. Autorka udostępnia nieznane materiały archiwalne cytuje rękopisy z ogromną wrażliwością opowiada o poecie i jego ojczyznach. Prezentowana tu monografia jest unikatowa zarówno w polskiej jak i między-narodowej germanistyce.
Wojciech Kunicki