Tragedia polska drugiej połowy XIX wieku - wzorce i odstępstwa

Praca ta jest pierwszym wieloaspektowym, scalającym, a więc monograficznym ujęciem problemu tragedii w świadomości estetycznej i w literaturze drugiej połowy XIX wieku, rozpatrywanym na bogatym materiale literackim w rozległych kontekstualnych powiązaniach. [.,.] Wartością rozprawy, szczególnie godną podkreślenia, jest odtworzenie w niej ówczesnej świadomości gatunkowej różnych odmian dramatu w polskiej myśli estetycznej krytycznoliterackiej i teatralnej, skonfrontowanie owej świadomości z twórczymi realizacjami gatunku - literackimi i scenicznymi a wszystko to w kontekście zachodnioeuropejskiej, zwłaszcza niemieckiej i francuskiej, teorii i praktyki pisarskiej. Inna godną podkreślenia (i oryginalna) wartością pracy są bardzo wnikliwe interpretacje dramatów ówczesnych twórców: Lętowskiego, Bełcikowskiego, Szujskiego, Rapackiego, Glińskiego oraz nakreślenie bogatych ich kontekstów.
Z recenzji wydawniczej prof. Zofii Mocarskiej-Tycowej