Dowodem popularności oratorium w Polsce w XVIII w. są zachowane druki librett, zarówno oryginalne wersje włoskie, jak i ich przekłady na język polski oraz partytury, które do naszych czasów przetrwały w postaci rękopisów. Libretta te nie były zazwyczaj dziełami o najwyższym poziomie artystycznym, choć chlubnym wyjątkiem są teksty Pietra Metastasia, najwybitniejszego europejskiego librecisty tej epoki. Recepcja włoskiego oratorium na terenie Polski związana była z hegemonią tej muzyki w ówczesnej Europie i upodobaniami nowych mecenasów kultury. Mimo dość długiej przerwy, obejmującej prawie stulecie, istniała bowiem w Polsce tradycja włoskiego teatru, który cieszył się wielkim powodzeniem już na dworze króla Władysława IV panującego w latach 1632-1648.