Książka traktuje o roli barokowych fundacji artystycznych krzyżowców z czerwoną gwiazdą w promocji rzekomo palestyńskiego rodowodu i dość wątpliwego rycerskiego statusu tego zgromadzenia — w rzeczywistości szpitalnego zakonu, założonego w XIII w. w Pradze. Oficjalne przyznanie tytułu ordo militaris tej wspólnocie w drugiej połowie XVII stulecia stało się impulsem do samowolnej modyfikacji zarówno godła mistrzów generalnych, jak i ich stroju. Miało też wpływ na przejęcie niektórych ceremoniałów znamiennych dla rzeczywistych zakonów rycerskich. W służbę idei ordo militaris włączono historiografię krzyżowców z czerwoną gwiazdą oraz ich główne fundacje artystyczne. To właśnie sceny Znalezienia czy Podwyższenia Krzyża Świętego, niekiedy z udziałem członków tej wspólnoty, przedstawienia świętych rycerzy, kupno i przebudowa zamków, a także militaryzacja architektury i symboliczne formy niektórych planów budowli, nawiązujące do godła zgromadzenia — krzyża i gwiazdy, stanowią wspólny mianownik głównych fundacji artystycznych zakonu, niezależnie od powstawania w różnych fazach baroku na terenie Czech, Moraw i Śląska.