Od chwili chrystianizacji Słowian wschodnich i południowych chrześcijańska myśl eschatologiczna docierała na prawosławny grunt słowiański różnymi drogami i zaczęła funkcjonować na kilku płaszczyznach. Komunikacja odbywała się nie tylko za pomocą słowa pisanego i mówionego, lecz również za pomocą innych nośników. Miało to szczególne znaczenie ze względu na przewagę elementu religijno-mistycznego nad abstrakcyjno-rozumowym w słowiańskim życiu religijnym. Na płaszczyźnie liturgicznej, to właśnie „praktyka” okazywała się podstawowym nośnikiem chrześcijańskich idei eschatologicznych. Elementy tej „praktyki”, takie jak: post, modlitwa, ikona, liturgia czy asceza były przeniknięte duchem Paruzji, dlatego idealnie oddawały sens idei zbawienia i życia wiecznego.