Erwin Axer urodził się w 1917 roku. Czas, w jakim żył, nie szczędził mu doświadczeń. Lwów, w którym minęły jego dzieciństwo i młodość, Łódź, do której powrócił ze stalagu, i Warszawa, gdzie ostatecznie zamieszkał – to jedne z wielu miejsc wyznaczonych na drodze życiowej Axera. Teatr, z którym był związany już od czasów lwowskich, kierował go w różne strony świata. By ocalić przeszłe wydarzenia, spisywał je, i to stylem powściągliwym, trafiającym w sedno. Felietony i eseje zebrane przez Autora w tym tomie układają się w kartki z pamiętnika, tworzą autobiograficzną opowieść o sobie w zmieniającym się świecie oraz o postaciach ciekawych i ważnych dla sztuki, z którymi dane mu było pracować. Mowa w tej książce choćby o Brechcie, Dürrenmatcie, Fijewskim, Frischu, Kreczmarze, Łomnickim, Mikołajskiej, Rudzkim, Schillerze, Stempowskim, Swinarskim, Towstonogowie... Mowa o rodzinie i bliskich. Jest tu również miejsce na to, co dla reżysera najważniejsze – na zadumę nad twórczością sceniczną. Nie ma historii teatru bez Axera i Axer bez sceny także nie mógłby istnieć, nie powinno więc dziwić, że literatura, którą tworzy, rządzi się tymi samymi prawami co teatr.