Tapta, osoba, osobistość, profesor, artystka zaangażowana bez reszty w to, co robi.

Tapta, to osobistość o wyraźnie zarysowanych kontuarach, podobnie, jak jej twórczość. Stymulująca osobowość, nie pozbawiona zmysłu monumentalizmu. Wie, jak podejść do stacji metra, do płotu długości dwudziestu sześciu metrów. Potrafi posługiwać się materiałami pozbawionymi daru łatwego urzekania, umieścić pływającą rzeźbę na wodach weneckiej laguny.

Uwielbia mosty i przestrzega zasad budowy i inżynierii. Interesuje ją ruch, łączenia obiektów; pociągają ją śruby i zawiasy, w których dopatruje się obietnicy ruchu, dynamiki. Tworzy w neoprenie, w surowym kauczuku, którym posługuje się w swoisty sposób, aczkolwiek wiadomo, do czego służy on w przemyśle, chociaż używa go się też do produkcji tych ruchomych chodników, które wypluwają z trzewi lotnisk bagaże, jak również do wyrabiania skafandrów nurków głębinowych.

Tapta kultywuje także, instynktownie, zmysł współpracy, wymiany, dialogu.

France Borel

Fragment przemówienia inauguracyjnego wygłoszonego podczas otwarcia wystawy Tapty w La Cambre 29 stycznia 1996 roku.