Dwudziestowieczna humanistyka rozwinęła funkcjonujące do dziś przekonanie o życiu ludzkim jako opowieści. Szereg psychologów, pedagogów czy filozofów podmiotu dowodziło i dowodzi, iż warunkiem koniecznym psychicznego komfortu oraz podstawą ukonstytuowania się jednostki jako podmiotu moralnego jest umiejętność narracyjnego uporządkowania swojego życia. Niniejsza książka jest próbą konstruktywnej krytyki koncepcji tożsamości narracyjnej (A. MacIntyre, P. Ricoeur, Ch. Taylor), uznanej tu za regulatywną fikcję – ideę co prawda wartościową (terapeutycznie i moralnie) w swych zamierzeniach, ale problematyczną, zarówno w kwestii jasnego sprecyzowania, jak i praktycznej aplikacji. Zamiast tego, tropiąc obecne w dziełach literackich (m.in. J.M. Coetzeego, P. Rotha, M. Kundery, J. Bartha) „antynarracyjne impulsy”, autor proponuje model tożsamości oparty na ekspresji doświadczenia, nie zaś wyłącznie na zdolności włączania zdarzeń w linearny porządek narracji. W ten sposób można odbudować zapoznane związki między dwiema wymienionymi w podtytule domenami: narracją i literaturą.

Piotr Jakubowski (ur. 1985) – kulturoznawca i filozof literatury, absolwent Instytutu Kulturoznawstwa UAM, obecnie adiunkt w Katedrze Teorii Kultury i Międzykulturowości na Wydziale Nauk Humanistycznych UKSW, członek Coetzee Collective (University of Cape Town), autor kilkunastu artykułów naukowych, tłumacz, redaktor m.in. tomu Wielcy artyści ucieczek (2013), poświęconemu twórczości J.M. Coetzeego.