Przedstawiana Czytelnikowi publikacja dotyczy problematyki rozwijania umiejętności pisania w szkole, u dzieci w klasach początkowych. Na temat nauki czytania napisano wiele rozpraw psychologicznych i pedagogicznych. Natomiast zagadnienie pisania, nauki pisania i mowy pisanej jest wyraźnie zaniedbane w literaturze. Bardzo długo też mowa pisana była traktowana wyłącznie w kategoriach sformalizowanego zjawiska językowego. Podkreślano, że pisanie to przede wszystkim czynność techniczna, służy wyłącznie rejestracji wypowiedzi wyrażających myśli i uczucia autora tekstu. Nauczyciele zaś ucząc dzieci pisania koncentrują się na przekazaniu określonych wzorów poprawnego zapisywania. Znacznie częściej więc dzieci przepisują teksty niż podejmują działania pisarskie o charakterze twórczym. Posługiwanie się językiem pisanym nie wymaga od nich samodzielności ani wysiłku intelektualnego. Język ten stopniowo więc staje się językiem martwym, pozbawionym społecznego i twórczego charakteru.

W prezentowanej książce Autorka uzasadnia twierdzenie, że mowa pisana spełnia niezwykle ważną rolę w rozwoju dziecka. Służy bowiem wyrażaniu myśli, ale również ich kreowaniu, umożliwia uświadomienie sobie ich znaczenia, zapewnia też porządkowanie i strukturyzowanie myśli w relacji z innymi. Pisanie edukuje w pewnym sensie myślenie, jest żywą i dynamiczną odmianą języka. Pisanie to środek komunikowania się i uczenia, a także ważny instrument socjalizacji dziecka.