Przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych to czas dużych zmian na najwyższych szczeblach władzy w Polsce. To także początek transformacji, której nie należy utożsamiać jedynie z przemianami ekonomicznymi. Po wydarzeniach roku 1989 zmieniał się w Polsce system rządów, a w jego ramach zmieniała się rola parlamentu. Konstytucyjne organy państwa stały się polem głównych sporów politycznych, miejscem zapadania wielu ważnych dla kraju i obywateli decyzji. To co działo się przed 1989 rokiem w obrębie partii komunistycznej, zostało przeniesione na pole funkcjonowania takich instytucji jak Rada Ministrów, Prezydent RP, Sejm i Senat. Dwie ostatnie zainteresowały autora szczególnie w kontekście transformacji ustrojowej, a więc tych wszystkich ram prawnych, które ukształtowały pozycję i funkcje parlamentu w rzeczywistości politycznej III RP. Nie ograniczając się jedynie do badania przemian ustrojowych, autor podjął się także zbadania Sejmu i Senatu w praktyce ich funkcjonowania. Wnioski z tego typu obserwacji mogą stanowić wartość poznawczą, a nawet być przyczynkiem do dyskusji na temat dalszej ewolucji ustrojowej Polski.
Przy analizie współczesnego modelu parlamentu nie sposób nie odwoływać się do rozwiązań prawno-ustrojowych, które pojawiły się w historii Polski wcześniej. Tradycja ustrojowa i dorobek praktyki stosowania konstytucji stanowią często inspirację dla twórców prawa. Stąd też sporo miejsca poświęcono w książce na genezę i tło historyczne zachodzących zmian, sięgających roku 1918. Cezurą zamykającą badania jest rok 2001, czyli koniec pierwszej pełnej kadencji parlamentu pod rządami obecnej konstytucji. Dzięki temu Czytelnik otrzymuje panoramę przemian polskiego parlamentaryzmu na przestrzeni XX wieku, mogąc jednocześnie zestawić tę ewolucję z obecnie obowiązującymi normami konstytucyjnymi, ukształtowanymi przez ustawę zasadniczą z kwietnia 1997 roku.