W wielu utworach Marii Eleonory Bukowskiej, pozorne prozaizmy czy zwykłe zdania, kiedy zostają ze sobą połączone, tworzą filozoficzne sensy, często wzbogacone erudycyjnymi przywołaniami Biblii czy Nowego Testamentu. Wszystko to jest szczególnym przesłaniem wartości, których źródła i rodowody są zakorzenione w chrześcijańskiej wierze i tradycji. Piękne i delikatnie dawkowane apostrofy do Boga jedynie to potwierdzają. Zaletą tej liryki jest naturalność i brak dydaktyzmu. Jest to tym bardziej cenne, że takie niebezpieczeństwo istniało, tomik bowiem jest szczególnym przesłaniem do drugiego człowieka, zwłaszcza tych wszystkich, których autorka nazywa „hiobami naszej ziemi”. To odczucie tragicznego losu bliźnich, przekazywanie współczucia i nadziei, jest jednym z najpiękniejszych akcentów tego wyboru.