Nadmiar

nasiona
anioł samobójstwem uciekł z raju
śmierć płacze nad nim gorzką czernią
nie może znaleźć miejsca
dla duszy duszy
obnaża z rozsypanych piór
skrzydła związane jak kaftan
barwą ciemnych kropli
gdy anioły cierpią pękają ludzkie serca
kiedy umierają serca obojętnieją na wszystko
ile jeszcze aniołów
czy został choć jeden
tylko zapłakane oczodoły śmierci
wyciskają cień nadziei
z ostatniej łzy
kolejna nieprzekraczalna granica
za nowym morzem starych win
usprawiedliwia wszystko
miłosierdziem z kapelusza
wierzymy w co wierzymy
podpierając miłość ostrzami noży
ile ludzkich dusz na ostatnie tchnienie anioła
tyle brudu za paznokciami chmur
kapie niebem za kołnierz