Poezję wybitnego literaturoznawcy, która wprawdzie była jego zajęciem pierwszym, ale dość wcześnie stała się „drugim”, a potem na długo porzuconym na rzecz nauki, wyróżnia najwyższa samoświadomość twórcza i bogactwo warsztatu. Edward Balcerzan nie zapomina o swej podwójnej roli i postrzega sztukę słowa arcykrytycznie. Laboratorium lingwisty okazuje się wciąż czynne i wydaje się niezbędne jako uniwersalne wyposażenie poety, gdyż refleksja metajęzykowa stanowi konieczny warunek tworzenia i niejako podszewkę każdego wiersza, jego przemilczany kontekst. Poetyckie rozważanie problemów języka wykracza poza refleksję nad warsztatem artystycznym, obejmuje bowiem odwieczne problemy logiki, etyki i epistemologii, konfrontowane z konkretem sensorycznie doznawanej rzeczywistości. z posłowia Piotra Michałowskiego