Bitwa pod Crécy była pierwszą wielką bitwą lądową wojny stuletniej. Została stoczona pomiędzy armią francuską, uchodzącą wówczas za najlepszą w Europie, oraz jej różnymi sojusznikami a Anglikami pod dowództwem króla Edwarda III i „Czarnego Księcia”, który nie zdobył jeszcze wielkiej sławy wojennej; była to bitwa, w której „zdobył swe ostrogi”. Genueńscy kusznicy przegrali pojedynek strzelecki z uzbrojonymi w długie łuki Anglikami i ukształtował się schemat, który pozostawał niezmienny przez resztę dnia: francuska kawaleria wchodziła do walki partiami, przypuszczając bezowocne szarże na silne pozycje Anglików, a jej straty mogły sięgać aż 10 000 ludzi. Po niemal tysiącletniej dominacji kawalerii na polu bitwy nastąpiło niepodzielne panowanie piechoty, a zwłaszcza łuczników uzbrojonych w długie łuki.