Jeśli przyjrzymy się losom kobiet–naukowców w tamtych czasach, to okaże się, że zawsze musiały mieć wsparcie mężczyzny: ojca, męża, brata, profesora. (Hélene Langevin-Joliot)

Dopuszczenie kobiet do szkół wyższych, do którego w szerszym zakresie doszło dopiero na przełomie XIX i XX wieku, sprawiło, że stopniowo coraz więcej z nich zaczęło zajmować się badaniami, także w zakresie nauk matematyczno-przyrodniczych – do tej pory wyłącznej domenie mężczyzn.

Mimo dopuszczania kobiet do studiów wyższych dalsze dzieje ich naukowych karier jeszcze długo były niepewne, jeśli nie wspierało ich męskie ramię – jakiegoś uznanego (i najlepiej zakochanego w przyszłej uczonej) naukowca.

Autor niniejszej książki opowiada w dziesięciu rozdziałach o dziesięciu kobietach, które albo zdobyły samodzielne i znaczące miejsce w dziejach nauk ścisłych (np. Maria Skłodowska-Curie i jej córka Irene Joliot-Curie), albo odegrały ważną rolę w życiu i działalności swoich partnerów – wybitnych uczonych (np. Mileva, żona Alberta Einsteina).

Jedne są bardziej znane, inne mniej. Obok Marii Skłodowskiej-Curie, Irene Joliot-Curie i Milevy Einstein są to: Clara Immerwahr-Haber, Harriet Brooks, Lise Meitner, Marietta Blau, Ida Tacke-Noddack, Maria Goeppert-Mayer oraz Chien-Shiung Wu.