Constantin Floros jest jednym z pionierów przezwyciężenia formalistycznego paradygmatu analizy muzycznej. Stworzył teoretyczne podwaliny "muzycznej egzegetyki" i przedstawił interpretacje, które trwale zmieniły obraz muzyki XIX i XX wieku.

W książce "Człowiek, miłość i muzyka", stanowiącej jego naukowe i życiowe credo, Floros przywraca zmarginalizowane w XX wieku humanistyczne aspekty muzyki. Wychodząc od pytania o znaczenie muzyki w ogóle, rozprawia się z przestarzałymi wyobrażeniami, takimi jak pojęcie "muzyki absolutnej". Opierając się na nowych badaniach interdyscyplinarnych oraz na licznych, często nieznanych, dokumentach, wykazuje, że muzycznych arcydzieł, od Monteverdiego do Berga, można słuchać jako dźwiękowego języka miłości: że muzyka Mozarta zawiera cały repertuar figur wyrażających czułość, że w dziełach Schumanna znaleźć można ukryte przesłania dla Clary Wieck, że w dramatach muzycznych Wagnera człowiek, miłość i muzyka tworzą nierozdzielną jedność, że opera "Salome"Straussa jest wyrazem psychopatologii miłości. Ponadto temat "muzyki humanistycznej" poruszony zostaje w kontekście innych twórców, m.in. Holsta, Messiaena, Stockhausena.