Cykl składa się z pięciu części: Preludium, Ostinato, Rondino, Chorał, Postludium, i w twórczości Michała Spisaka jest pierwszym przejawem stylizacji neobarokowej. Nawiązanie nie ogranicza się do wyboru formy, ale znajduje wyraz także w sięganiu po techniki kompozytorskie oraz środki wykonawcze znane z praktyki barokowej: imitacje, pochody progresyjne, figuracje. Suita pomyślana była pierwotnie na klawesyn, czego wyraźny ślad pozostał w uproszczonej, niezwykle przejrzystej warstwie fakturalnej. Kompozycja od kilkudziesięciu lat cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem wykonawców i jest jednym z utworów, składających się na zasadniczy zrąb dorobku muzycznego Michała Spisaka.