Prawna przyczyna zasiedzenia w jurysprudencji rzymskiej

Publikacja stanowi pierwsze w Polsce kompleksowe opracowanie przesłanki prawnej przyczyny zasiedzenia (usucapio) w prawie rzymskim, przeprowadzone z perspektywy współczesnych problemów prawnych – w tym pytania o uzasadnienie dla obecności zasiedzenia w systemach prawnych Europy i świata. Monografia ilustruje zastosowanie wymogu istnienia tytułu dla zasiedzenia w konkretnych sytuacjach praktycznych.

Szczegółowo omówiono w niej poniższe zagadnienia:

znaczenie prawnej przyczyny dla nabycia własności przez zasiedzenie – pierwsze pewne przekazy źródłowe: od Trebacjusza do Prokulusa;
ograniczenie zasiedzenia lub jego funkcjonalnych odpowiedników – retrospekcja od veteres ku epoce ustawy XII Tablic;
prawna przyczyna zasiedzenia jako wymóg jurysprudencji – w poglądach Neracjusza, Celsusa, Jawolenusa i Pomponiusza;
katalog prawnych przyczyn zasiedzenia – synteza wypracowana przez jurysprudencję od Juliana po przede wszystkim Ulpiana, Paulusa i Papiniana.
Książka adresowana jest przede wszystkim do pracowników naukowych – badaczy historii prawa, szczególnie prawa rzymskiego, ale też tych zajmujących się współczesnym prawem cywilnym, porównawczym, filozofią i teorią prawa. Jej lektura z pewnością poszerzy też istotnie wiedzę studentów prawa, pozwalając lepiej zrozumieć kształt współczesnej instytucji zasiedzenia, jej źródła i uzyskać szersze spojrzenie na europejską tradycję prawną.

Wreszcie powinna być ta książka studium ciekawym dla adwokatów, radców prawnych, notariuszy i szerzej prawników-praktyków, ze szczególnym uwzględnieniem sędziów, którzy, rozpatrując współczesne sprawy o zasiedzenie, mogą sięgnąć do myśli rzymskich prawników – nie po to, aby zastosować ją wprost, ale może potraktować jako źródło pozwalające lepiej zrozumieć problemy pojawiające się przecież od zarania dziejów.