W prowadzonej po 1989 roku przez poszczególne rządy polityce zagranicznej obszar pojugosłowiański był - jak stwierdza autorka - postrzegany drugoplanowo w kontekście polskich interesów. Jednoczeście Polska nie izolowała się od problemów istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa europejskiego, o czym świadczą udział w przedsięwzięciach społeczności międzynarodowej na rzecz zakończenia konfliktu na obszarze b. Jugosławii i włączenie się w proces stabilizacji i umacniania pokoju.
Podejmowanie tych działań wpisało się w kontekst starań Polski o członkostwo w NATO i UE. Badając politykę Polski wobec państw pojugosłowiańskich, autorka dowiodła, że percepcja tego obszaru w polskiej polityce zagranicznej nie zmieniła się mimo uzyskania członkostwa w strukturach euroatlantyckich. Nadal opiera się ona na politycznych deklaracjach o aktywizacji Polski na obszarze i pozostaje na marginesie polityki zagranicznej.