Pakiet Miniatur o Sztuce. O Ciele / O Freskach / O Gauguinie. Miniatury o Sztuce

Pakiet: Miniatur o Sztuce: O ciele/O Freskach/O Gauguinie

Zaskakujące, dociekliwe, prowokacyjne i wzbogacające – Miniatury o Sztuce to ponadczasowe teksty ludzi, którzy ukształtowali dyskurs na temat sztuki, kultury wizualnej i historii. Ta atrakcyjna, kolekcjonerska seria uosabia to, co najlepsze, w historii sztuki. Łącząc klasyczne i współczesne teksty, wznowienia oraz skrócone wersje dzieł, te trzy kieszonkowe książeczki to w pełni ilustrowane, przystępne cenowo i niezwykle kolekcjonerskie wydania, które można przeczytać w jeden wieczór.

O Ciele

Ponadczasowe idee na nasze czasy!

W tym klasycznym już eseju Linda Nochlin – okryta zasłużoną sławą historyczka sztuki i pionierka feministycznych badań w tej dziedzinie – zastanawia się, w jaki sposób, począwszy od końca XVIII stulecia, rozczłonkowane, okaleczone i sfetyszyzowane wizerunki ludzkiego ciała stały się uosobieniem nowoczesnej wizji świata. „O ciele” autorstwa oryginalnej myślicielki, będącej u szczytu swych możliwości, wciąż pozostaje skłaniającą do refleksji, poruszającą lekturą.

Linda Nochlin (1931–2017) wykładała w Vassar College, na Uniwersytecie Miejskim w Nowym Jorku, na Uniwersytecie Yale oraz w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Nowojorskiego, gdzie otrzymała tytuł Lila Acheson Wallace Professor Emerita of Modern Art. Przełomowe amerykańskie wystawy: „Artystki: 1550–1950” (1976) i „Globalne feminizmy” (2007), których była współkuratorką, pomogły wprowadzić perspektywę feministyczną do głównego nurtu i nagłośniły twórczość wielu wcześniej niedocenianych artystek. Autorka następujących publikacji: Women, Art and Power (1988), Ciało w kawałkach (2001), Courbet (2007) i Misère (2018), a także liczne artykuły i eseje, w tym słynny tekst Dlaczego nie było wielkich artystek? (1971), wydany ponownie przez wydawnictwo Thames & Hudson w 2021 roku, w pięćdziesiątą rocznicę premierowej publikacji. Polski przekład ukazał się po raz pierwszy w roku 2023.

O Freskach

Interpretacja historii malarstwa ściennego od starożytnego Egiptu do XX wieku autorstwa jednego z najwybitniejszych historyków sztuki wszechczasów, który wywarł ogromny wpływ na innych specjalistów, a także zgromadził olbrzymią rzeszę czytelników.

Ten ponadczasowy esej E. H. Gombricha – jednego z najbardziej wpływowych historyków sztuki ubiegłego stulecia – bada relacje pomiędzy celami, środkami, formą i funkcją w sztuce oraz oferuje stymulującą interpretację historii malarstwa ściennego od starożytnego Egiptu do czasów starożytnych. XX wiek.

Biorąc za punkt wyjścia polemikę Leonarda da Vinci przeciwko ówczesnym malarzom ściennym, Gombrich ilustruje podwójny proces, dzięki któremu zmieniające się cele sztuki w kontekście rytualnym, dydaktycznym, narracyjnym lub dekoracyjnym mogą prowadzić do rozwoju nowych środków, które w z kolei, mogą mieć wpływ na cele, dla których wykorzystywane jest malarstwo.

E. H. Gombrich (1909–2001) urodził się w Wiedniu i tam też studiował historię sztuki. W 1936 roku wyemigrował do Londynu, gdzie podjął pracę w Instytucie Warburga na stanowisku asystenta w badaniach. W latach 1959–1976 pełnił funkcję dyrektora Instytutu. Był także profesorem Uniwersytetu Londyńskiego, członkiem Akademii Brytyjskiej, autorem bestsellerowych publikacji. Otrzymał tytuł szlachecki, Order Zasługi oraz nagrody: Balzana, Erazma, Goethego i Hegla. Ten wybitny naukowiec, znany ze swoich prac o sztuce renesansu i o psychologii percepcji, miał również dar opowiadania o historii sztuki w sposób przystępny i porywający. Napisał m.in. przełożoną na 23 języki książkęO sztuce(1950). Pierwotnie przeznaczona dla młodszych czytelników, została sprzedana w milionach egzemplarzy. Napisał także Sztukę i złudzenie (1960), Zmysł porządku (1979) i ostatnio wydaną ponownie w Polsce Krótką historię świata.

O Gauguinie

Griselda Pollock, uznana feministka i historyczka sztuki, obnaża rasistowskie, seksistowskie oraz imperialistyczne fundamenty dzieł Paula Gauguina, a także innych artystów, którzy rywalizowali o prymat w kręgach europejskiej awangardy lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XIX stulecia.

Ten esej, pierwotnie wygłoszony w formie wykładu w 1993 roku – na długo przed tym, jak dekolonizacja i decentralizacja historii sztuki stały się pilnym postulatem na gruncie tej dyscypliny – pozostaje mocną i niezmiennie aktualną odpowiedzią na tradycyjne narracje historii sztuki.

Poprzez wnikliwą analizę tekstową i społeczną obrazu Gauguina z 1892 roku, Manao Tapapau, przedstawiającego jego tahitańską żonę, Griselda Pollock proponuje nową teorię awangardy jako serii gambitów – gry odniesienia, szacunku i odróżnienia. Jej intersekcjonalna analiza awangardowych obrazów ujawnia, w jaki sposób rasa i płeć kształtowały kolonialną wyobraźnię, i obnaża wpływ rasistowskiego dyskursu na sztukę i historię sztuki. Autorka stawia pytania dotyczące odmienności kulturowej, płciowej i etnicznej, aby skłonić nas do samokrytycznej refleksji nie tylko na temat płci, lecz także koloru historii sztuki.

Griselda Pollock jest światowej sławy historyczką sztuki, feministką i specjalistką w dziedzinie interdyscyplinarnej analizy kultury. W ciągu ostatniego półwiecza jej prace istotnie zmieniły kanon historii sztuki. Od 1977 roku pracuje na Uniwersytecie w Leeds, gdzie wykłada społeczną i krytyczną historię sztuki oraz kieruje założonym przez siebie Centrum Analizy Kulturowej, Teorii i Historii (CentreCATH). Jej zainteresowania badawcze koncentrują się na różnicach kulturowych, płciowych i etnicznych w sztuce, a do licznych publikacji jej autorstwa należą Dawne mistrzynie (Old Mistresses, książka napisana wspólnie z Rozsiką Parker, 1981/2020; wydanie polskie – wrzesień 2025); Vision and Difference (1987); Charlotte Salomon and the Theatre of Memory (2018); oraz Killing Men and Dying Women (2022). W 2020 roku Griselda Pollock zostałalaureatką Nagrody Holberga, a w 2023– nagrody CAA Distinguished Lifetime Achievement Award for Writing on Art (przyznawanej za wybitne osiągnięcia w dziedzinie pisania o sztuce).