Autor dokonuje rekonstrukcji i interpretacji myśli antropologicznej Antoniego Kępińskiego. Głównym przedmiotem zainteresowań Maciuszka są dwie kwestie: zasadnicze dla dzieła wybitnego psychiatry – ogólnofilozoficzna koncepcja człowieka autonomicznego oraz pytanie o możliwość ludzkiego zła. Autor wyróżnia i opisuje główne kategorie antropologii Kępińskiego: indywidualność, tożsamość, autonomie i wolność, dialogiczność, oraz ich przeciwieństwa: deindywidualizacje, automatyzacje, posłuszeństwo, władzę i uprzedmiotowienie. Omawiając zagadnienia zła pojawiające się w pracach Kępińskiego (interesował go przede wszystkim problem dwudziestowiecznego ludobójstwa), Maciuszek analizuje także poglądy takich autorów, jak Arendt, Bauman, Lem, Klemperer i Kołakowski.