Miniatury duchowe to metafory Ducha, lekko rozpięte, by odpocząć dały i nie uwierały opasłością słów nadętych. Miniatura nie chce być ani wielka, ani średnia, chce być mała, jak małe nic. Nie gustuje w wywracaniu świata, ani plenerach panoram rozległych, ani w formach przemyślnych. Jest raczej jak kropla oliwy na krawędzi rany, o której marzy pobity człek, co wpływa w sam środek tępego bólu.
Miniatury duchowe chcą być jak balsam pięknej chwili we wspólnej podróży, napotkane spojrzenie, co ani nie wyjaśnia, ani nie sądzi, lecz iskrzy okiem przekornym, by spojrzeć razem.