Marcin Świetlicki. Osobność

– wydaje im się, że mają swojego poetę.
A ja odczekuję ironiczną, gorzką
chwilę, krzywię się
i tryumfalnie zaprzeczam.
Marcin Świetlicki, Polska, z tomu Zimne kraje 1992

Literatura służy Świetlickiemu nie tyle do utwierdzania własnej tożsamości, ile raczej do przekształcania, poprawiania i przepisywania własnego życia w wielu równoległych wariantach. Pozwala zwielokrotniać możliwości, których pozbawia życie, gdy każe wybierać coś, kosztem czegoś innego. Rekompensuje stratę, która w porządku egzystencji jest nie do odkupienia.
Z rozdziału I kto to mówi?

Autor opowiada o twórczości Marcina Świetlickiego, omawiając kolejne książki poety, które czyta jak rozdziały rozpisanej na setki wierszy historii, niezwykle konsekwentnej „lirycznej autobiografii”. Kunz wydobywa dla Czytelnika tę „tekstową” biografię, pod wieloma względami niezależną od biografii pisarza. Lustro literatury autokreacyjnej nie ukazuje tu realnego twórcy, ale pewien projekt osobowości, zwielokrotniony i niemożliwy do jednoznacznego zdefiniowania. Opowieść o tej osobnej twórczości snuje autor na tle rekonstruowanego kulturowego i społeczno-historycznego kontekstu, analizy głosów krytyki, najważniejszych sporów toczonych wokół Świetlickiego i najbardziej rozpowszechnionych sposobów jego odbioru. Nie zapomina także o innogatunkowych odmianach jego działalności pisarskiej (powieściach, piosenkach czy „mówionej autobiografii”) ani o pozaliterackich, głównie muzycznych, formach jego aktywności twórczej. Wszystkie one składają się na jedyny w swoim rodzaju, fascynujący wizerunek łączący w sobie elementy quasi-autobiograficznej figury tekstowej, realnej osoby i medialnej kreacji.