Piero Camporesi prowadzi nas przez kręte ścieżki ikonologii życia materialnego: ziół, kwiatów, drzew, owoców. Pierwsze miejsce przypada tu „hieroglifowi rozkoszy" —jabłku; następnie mamy do czynienia z mlekiem — płynem prawdziwie archetypowym, kojarzącym się ze spermą i krwią, wywołującym obrazy zapłodnienia i dojrzewania. Kolejnym przedmiotem refleksji staje się ser - pokarm naznaczony oddziaływaniem niewidocznych, życiodajnych potęg, demonów metamorfozy. W centrum tego symbolicznego uniwersum odnajdujemy ludzkie ciało, emble-matyczną przestrzeń poddaną obserwacji, sekcji, anatomicznej eksploracji, cel poznawczych i ekstatycznych podróży.