W literaturze zarówno światowej, jak i krajowej występuje zauważalna luka badawcza związana z nierozpoznaniem zjawiska, jakim jest kultura podejmowania ryzyka w przedsiębiorstwach rodzinnych, a w konsekwencji: 1. niedostatecznym zdiagnozowaniem istoty oraz przejawów powyższego zjawiska, wymiarów kultury podejmowania ryzyka oraz jej uwarunkowań 2. niezidentyfikowaniem rodzajów tej kultury oraz jej potencjalnego oddziaływania 3. brakiem analiz dotyczących potencjalnych możliwości sposobów kształtowania kultury podejmowania ryzyka w przedsiębiorstwie. Powyższy wątek badawczy jest w przypadku przedsiębiorczości rodzinnej kluczowy, przede wszystkim w kontekście poznania, jakie oddziaływanie na kulturę podejmowania ryzyka wywiera kultura ryzyka właścicieli przedsiębiorstwa, a jakie kultura ryzyka innych interesariuszy, w tym pracowników. Wskazana powyżej luka badawcza ma istotne konsekwencje w obszarze praktyki gospodarczej. W aspekcie praktycznym, w procesach zarządzania w przedsiębiorstwie rodzinnym uwaga właściciela lub innej osoby zarządzającej koncentruje się na identyfikacji, a następnie analizie ryzyka w celu zaplanowania optymalnych reakcji na nie. Pomija się natomiast aspekty kulturowe związane z ryzykiem oraz znaczenie, jakie mają one dla podejmowanych decyzji, a w konsekwencji dla rezultatu prowadzonych działań i przedsięwzięć. Przedsiębiorcy rodzinni nie umieją identyfikować, przez co nie znają specyfiki kultury ryzyka istniejącej w przedsiębiorstwie, w efekcie finalnym zaś nie potrafią jej kształtować i rozwijać zgodnie z przyjętymi założeniami. Ponadto przedsiębiorcy nie mając świadomości i wiedzy dotyczącej relacji pomiędzy kulturą ryzyka a kulturą innych interesariuszy nie potrafią identyfikować jej słabych i mocnych stron, oraz zagrożeń i szans, jakie z niej wynikają. W konsekwencji nierozpoznana kultura podejmowania ryzyka może sama stanowić istotne źródło ryzyka dla przedsiębiorstwa, a przez to zmniejszać szanse na powodzenie realizowanych przedsięwzięć.