Wartość rynkowa, inaczej zwana giełdową, jest miarą wartości przedsiębiorstwa bliższą rzeczywistym warunkom jego funkcjonowania na rynku. Rosnącą różnicę między księgową wartością aktywów netto a wartością rynkową obserwujemy – począwszy od 1953 roku – w gospodarce Stanów Zjednoczonych. Wówczas udział aktywów niematerialnych w wartości księgowej systematycznie wzrastał, osiągając poziom 3,91 w 2001 roku, co oznaczało, że przeciętne przedsiębiorstwo notowane na Dow Jones Industrial było prawie czterokrotnie więcej warte, niż to wynikało z jego księgowej wartości.

Jeśli wzrastająca rozbieżność między księgową a rynkową wartością jest tendencją trwałą – a o takiej można mówić w perspektywie ostatnich 50 lat – należy się zastanowić nad konsekwencjami tej tendencji oraz niezbędnymi modyfikacjami w procesie zarządzania przedsiębiorstwami. Jeśli jest prawdą, że aby czymś zarządzać, należy to najpierw zmierzyć, to nie sposób nie zauważyć, że istniejące rachunkowe i finansowe metody zarządzania odnoszą się jedynie do tych zasobów, które wytwarzają nie więcej niż 10% rynkowej wartości przedsiębiorstwa.