W przeciwieństwie do kampanii jesiennej 1813 roku, kampania wiosenna przez długi czas nie cieszyła się popularnością u autorów piszących o epoce napoleońskiej. Być może dlatego, że nie obfitowała w wielkie, decydujące bitwy ani błyskotliwe operacje jednej albo drugiej z walczących stron. Po klęsce poniesionej w trakcie odwrotu spod Moskwy francuska Wielka Armia przestała praktycznie istnieć, lecz zwycięska Rosja nie była w stanie kontynuować samotnie ofensywy za wycofującymi się niedobitkami francuskich wojsk. Car Aleksander potrzebował silnych sojuszników i znalazł ich w pierwszym rzędzie w upokorzonych klęskami lat 1806-1807 Prusach, które tylko czekały na okazję do zemsty i powrotu do dawnej świetności. Również one nie miały wszak jeszcze armii, która mogłaby natychmiast stanąć u boku rosyjskich wojsk. Historia jej odbudowy jest głównym tematem opracowania Hollebena, który w swojej pracy korzystał głównie ze źródeł znajdujących się w archiwach państw biorących udział w kampanii 1813 roku i udostępnionych dopiero pod koniec minionego wieku.
Dla czytelników mających za sobą już lekturę wydanych w ostatnich latach przez wydawnictwo Napoleon V pozycji poświęconych kampanii jesiennej 1813 roku (autorstwa m.in. Francisa L. Petre’a, Rudolfa Friedericha, Edmunda von Horstenaua czy Maximiliana von Hoena) opracowanie Hollebena może być cennym uzupełnieniem wiedzy na temat historii ostatniej wojny Napoleona w środkowej Europie.